เสาร์ที่ผ่านมามีเวลาว่างประมาณ 3 ชั่วโมงแถวๆ ท่าพระจันทร์เลยถือโอกาสไปเที่ยวพิพิธภัณฑ์สถานแห่งชาติ ไม่ได้ไปนานมากแล้วจนจำไม่ได้เหมือนกัน คงเป็นเพราะเป็นวันเสาร์และฝนตกคนเลยไม่ค่อยเยอะเท่าไหร่ ได้เดินเล่นเพลินๆ 3 ชั่วโมง
 |
 |
สิ่งหนึ่งที่เปลี่ยนไปก็คือสถานที่ที่ดูดีน่าเดิน มีส่วนที่เป็นประวัติชาติไทยและคนไทยในภูมิภาคนี้ และยิ่งส่วนที่เป็นราชรถพระราชพิธีนั้นมีเรื่องราวให้อ่านมากมาย หลายอย่างที่เราได้เคยเห็นห่างๆ หรือจากทีวีอยู่ไกลๆ ก็ได้เห็นใกล้ๆ เห็นถึงความสวยงามวิจิตร และฝึมือช่าง 10 หมู่ และความชาญฉลาดของคนในสมัยก่อน และยังมีนิทรรศการหมุนเวียนจากต่างประเทศมาแสดง
แต่สิ่งหนึ่งที่ไม่เปลี่ยนแปลงก็คือ เนื่อหาประวัติของสิ่งต่างๆ นั้นน้อยเหมือนเดิม อย่างห้องศิลาจารึกที่น่าจะมีประวัติว่าเหตุใดถึงนิยมสลักศิลาจารึก สลักในโอกาสไหนบ้าง ที่เห็นมีแต่พบที่ไหน ภาษาอะไรแค่นั้น บางห้องก็มีแต่ ซื้อมาจากใคร หรือได้มาจากกรมไหน แต่ไม่มีประวัติเลย
พิพิธภัณฑ์ควรจะเป็นที่ศึกษาหาความรู้ เล่าเรื่องราวต่างๆ โดยรวม และมีส่วนที่เจาะลึกลงไป ในส่วนแรกคิดว่าพอมีแล้ว แต่พอเรื่องเจาะลึกแทบจะไม่มีเลย กลายเป็นตู้โชว์ของเก่า ซึ่งน่าเสียดายโอกาสมาก เพราะเรามีเรื่องราว มีเกร็ดต่างๆ ในประวัติศาสตร์ของเราที่น่าสนใจอยู่ไม่น้อย
